Eén verhaal

Dag jongen,

‘Last Post in Ieper voortaan slechts met één klaroener’ kopte een krant. Er waait een gevaarlijk virus over de wereld (zo stel ik me dat voor, een virus dat waait en soms ergens blijft plakken). De verstrengde maatregelen zorgen ervoor dat mensen ver uit elkaar moeten blijven. De Last Post heeft dus slechts één blazer. Het raakte me.

Het raakte me om twee redenen. De eerste is dat ik ooit het genoegen had om de ceremonie mee te maken. Het was een speciale editie. Er stonden wel 1000 mensen te luisteren, maar toen de klaroenen galmden onder de Menenpoort, was het alsof alles rondom me verdween en ik ergens eenzaam in een loopgracht zat te genieten van het verlossende sein.

De tweede reden is dat ik het ontzettend sterk vind dat een nagedachtenis zo consequent wordt volgehouden, zelfs al gaat het moeilijk. Er wordt een draad geweven doorheen de tijd, terug naar die oorspronkelijke Last Post. Ik was er natuurlijk niet bij, maar door het aanreiken van die draad, maak ik er toch voor een klein beetje deel van uit.

Covid-19 raakt de geschiedenis niet.

Het geraakt wellicht wel in de geschiedenis.

Eerst was het een griepje, ergens in China. Later bleek het ernstiger. Noord-Italië leed eraan. Skiërs brachten het mee naar hun land en hop. Het hek was van de dam. Mondmaskers werden bovengehaald, toiletpapier gehamsterd, hier en daar zag je mensen met blauwe, latex handschoenen de boodschappen doen. Mensen stierven eraan, vooral de oudste generatie.

Elke dag om elf uur kregen we een update. Tachtig nieuwe besmettingen, vier doden. Het waren statistieken die weinig zegden, maar ze werden dagelijks herhaald, en ik zat er dagelijks op te wachten. Het werden er steeds meer, steeds sneller. De urgentie nam toe, maar ik merkte er niets van, buiten die dagelijkse update. Rondom me bleef iedereen gespaard. Natuurlijk waren er wel zieken, een verkoudheid hier, spierpijn daar, maar te weinig testen om te zien of ze Covid-19 hadden. We bleven binnen.

Er werd een verhaal gebouwd. Het virus nam de wereld over, deed mensen sterven. We zagen beelden, lazen cijfers, experten legden ons uit hoe we de handen moesten wassen en leerden ons hoe we in onze elleboog moesten hoesten. Kleine snippers van een groter verhaal.

Uiteindelijk was iedereen mee. De hele wereld. Iedereen zat binnen, deelde tips, werd creatief, bleef bij elkaar uit de buurt, leerde hoe FaceTime werkte, of Skype, Google Hangouts en Zoom. Iedereen was verbonden.

Na een tijd doken de verhalen op van kansarmen, mensen zonder internet, eenzamen, singles, technofoben, mensen die niet verbonden waren. Een politieker dreef het zelfs zo ver dat een bepaalde bevolkingsgroep niet mee was, dat ze onze media niet verstond en zich niet hield aan de afgesproken regels, maar wat ik zag was een ander verhaal: iedereen wist ervan. Iedereen bleef binnen, of uit de buurt, naaide mondmaskers, kocht te veel flessenwater of blikvoeding. Iedereen deelde één verhaal: het virus.

Ik vond dat zo mooi. Eén verhaal dat door de hele wereld gedeeld werd, dat religie, cultuur of ras oversteeg. De angst voor de dood had een gezicht en dat gezicht bevond zich onder ons: Covid-19.

Na Trump, Russische inmenging en de opmars van Fake News had ik nooit durven denken dat verhalen nog zoveel kracht bezaten, maar de wereld besliste anders.

Uiteraard waren er believers en non-believers. Mensen die erin mee gingen en mensen die zich ertegen verzetten, maar het enige wat ik zag was de lege Grote Markt.

Elke dag opnieuw de cijfers, de doden, het verlengde thuiswerk en de nieuwe maatregelen als de rode draad doorheen het bestaan, en ’s avonds, om acht uur, hingen de mensen uit hun ramen, klapten in hun handen als steun voor de zorg.

Applaus als de eenzame klaroen.

Liefs,

je papa