“We zitten op de grond, omdat alle hogere vlaktes ingenomen worden door verwaterde spullen. Ik sta voor, maar jij rolt een aantal keer een hoog aantal ogen en speelt vals wanneer je denkt dat ik het niet zie.
‘Wat ben ik een ongelooflijke gelukzak!’ roep je wanneer je pion de mijne voorbij steekt. Je schiet omhoog, gooit je armen in de lucht en weet geen blijf met je blijheid.”
Lees verder. Lees meer…
“Ik stel ons nu luidop de vraag: Is dit echt prachtig? Jij zegt van wel. Ik denk het ook. Maar waarom dan? Stel, ik neem er een foto van. Of ik schilder het, heeft het dan dezelfde kracht? Nee. Dat is meteen duidelijk. Het is een soort pislucht die ik al duizenden keren gezien heb.”
Lees verder. Lees meer…
“We zijn aanbeland bij sprookjes van de gebroeders Grimm, dus duiken er geregeld meer doden op dan ik zou willen, maar met drie dode en nog twee levende grootouders, is de dood niet iets wat ik uit de weg ga.”
“Hij werkt nòg niet, zei ik. Misschien vergt het tijd. In gedachten zette ik het potje alvast weg zonder dat je zag dat de magie gewoonvaderlijk was in plaats van bovennatuurlijk. Je bent nog jong, maar hier kwam ik niet mee weg.”
Lees verder. Lees meer…
“Heb ik je vandaag al gezegd dat ik van je hou? vroeg ik op een avond. Nee, zei je terwijl je met moeite je lach kon inhouden omdat je wist wat er ging komen. Oh. zei ik, terwijl ik deed alsof ik instant vergat wat ik je weer wilde zeggen.”
Lees verder. Lees meer…
‘Ik zeg nee. Ik zeg ‘Wees maar lekker jezelf. Dat vind ik prima zo!’ Maar het werkt niet. Je wordt boos, verdrietig. Je huilt. Het arsenaal aan trucjes om te krijgen wat je wilt, blijft vrij beperkt.’
Lees verder. Lees meer…
‘Teigetje weet niets. Hij stelt vragen omdat dat de enige manier is dat kennis tot bij hem kan komen. Hij ligt de godganse dag levenloos op de zetel, op de grond, of ligt ook ’s avonds nog in bed. Als hij geen vragen stelt, dan weet hij enkel dat de vloer koud is, en het donker wordt als jij weer gaat slapen.’
Lees verder. Lees meer…
Later wordt je leven een plakboek,
maar nog lange niet.
Lees verder. Lees meer…
‘Ik weet zelf vaak niet wat ik precies voel, waarom zou ik het dan van jou kunnen verwachten? Het gebeurt me vaak pas weken, maanden of jaren later dat ik eindelijk besef wat ik precies voelde. Boeken helpen daarbij.
Ik lees nog steeds vooral voor herkenning.’
Lees verder. Lees meer…
‘Je wriemelt, kronkelt, miegelt en krielt. Ik klem je vast, flik de angel uit je huid. Het is een automatisme, hoewel ik dit nog nooit heb gedaan. Niet knijpen op het zakje! Informatie die onsamenhangend verzameld werd, flitst gebald door mijn hoofd. Gifzuigen?’
Brieven aan mijn zoon 